Inge van Zandvoort (37) is in 2001 20 jaar als ze, na een periode van tobben en ziekzijn, te horen krijgt dat ze een zeldzame hersentumor heeft. Haar wereld staat op z’n kop. Ze wordt geopereerd, bestraald én geneest. De sporen van de kanker zijn er, nu na 17 jaar, nog steeds. Inge’s haar is onherstelbaar beschadigd door de bestralingen. “Ik draag een haarwerk, maar schaam me daar niet voor. Sterker nog, ik heb er mijn werk van gemaakt

​

Op haar 20e werkt Inge als kapster en volgt een opleiding tot nagelstyliste. Steeds vaker kreeg Inge nekklachten. “Ik dacht in het begin dat het aan mijn werkhouding lag. Maar toen ik ook duizelig en misselijk werd, wist ik dat er iets niet klopte.” Een periode van doktoren en therapiën volgt. Maar beter werd Inge niet en artsen konden niets vinden. “Ik werd alleen maar zieker, belandde zelfs in een rolstoel.” Na een scan blijkt dat Inge een zeldzame hersentumor in haar achterhoofd heeft zo groot als een biljartbal. “Ik weet nog dat ik vrij gelaten was toen ik de uitslag hoorde. Het ging ook allemaal zo vlug. Voor ik het wist lag ik op de operatietafel. Pas toen de arts me zei dat ik een paar dagen later dood had kunnen zijn, schrok ik.” 

​

Zware tijd

De tumor blijkt ingekapseld en gelukkig te verwijderen. Daarna volgt een zware periode met bestralingen. “Dat heb ik zó onderschat. Ik dacht: ‘Die bestralingen, dat doe ik wel even.’ Pas toen ik hoorde dat mijn haarwortels zouden verbranden en ik mijn haar dus definitef zou verliezen, knapte er iets in me. Ik heb dat als een zware en vervelende periode beleeft. Ik verloor een deel van mijn zelfvertrouwen en vrouwelijkheid.” Inge’s leven heeft zich in de afgelopen 17 jaar positief ontwikkeld. De kanker blijft weg, ze trouwt met haar jeugdliefde John, koopt een huis (‘Wel vlakbij mijn moeder’) en krijgt twee kinderen. 
 

“Maar ik heb ook erg geworsteld, vooral in het begin na de kanker. Ik had veel twijfels. Over mezelf, wie ik was, wat ik wilde, waar ik naartoe wilde. De mensen om me heen zeiden me dat ik veranderd was. Dat ik wat harder was geworden en beter voor mezelf op kwam. Die periode heb ik nodig gehad, om mijn leven weer op te pakken. Ik ben gelukkig nu met wat ik heb.”

​

Anderen helpen

In de periode na de kanker ontwikkelt bij Inge steeds meer het gevoel dat ze iets met haar levenservaring wil doen. “Ik heb weinig haar meer. Het haar dat ik heb is dun. Ik heb een tijdlang geen haarwerk gehad. Ik verfde mijn haren donker. Uiteindelijk heb ik besloten toch weer een haarwerk te gaan dragen. Dat hele proces, die ervaring, de zoektocht en het feit dat ik kapster ben, wil ik gebruiken om anderen te helpen.” Via via komt Inge in contact met Livage haarwerken. Nu werkt ze als Zorgpunt samen met LiVage Haarwerken en helpt zij mensen aan een passend haarwerk. “Maar het is veel meer dan dat. Je begeleidt vrouwen in een bijzonder lastig proces. Ik kom bij mensen thuis en je merkt dat ze in het begin erg moeilijk en emotioneel vinden.  
Toch zie je, door mijn ervaring te delen, open te zijn en hen goed en eerlijk te begeleiden, dat ze opgelucht zijn. Er ontstaat een vertrouwensband.” 
Inge prijst zich gelukkig met haar leven en het werk dat ze mag doen. “Het is fantastisch om met je eigen ervaringen anderen te kunnen helpen. Ik hoop een hand op hun schouder te zijn, zodat ze weer kunnen stralen.”